Wspomnienie Św. Barnaby, apostoła

Św. Barnaba nie był w gronie Dwunastu, uważany jest jednak przez Kościół za apostoła. Z pochodzenia Żyd z rodu Lewiego, stryjeczny brat św. Marka Ewangelisty, urodził się na Cyprze. Sposób, w jaki nauczał, zyskał mu takie powodzenie, że apostołowie zmienili jego imię Józef na Barnaba; co oznacza "Syn pocieszenia". Był również znany ze swej hojności we wczesnochrześcijańskiej wspólnocie Jerozolimy (por. Dz 4, 36-37).

Św. Barnaba zaprzyjaźnił się z nawróconym niedawno byłym prześladowcą Kościoła, Szawłem z Tarsu, i wprowadził go do grona apostołów (por. Dz 9, 27). Przybrawszy imię Pawła, Szaweł stał się później wielkim apostołem. Kiedy św. Barnaba wybrał się do Antiochii, ażeby skonsolidować powstający tam Kościół, poprosił św. Pawła o pomoc w pracy. Po rocznym pobycie w Antiochii obydwaj pospieszyli, by zanieść dary wspólnoty dla dotkniętych klęską głodu biednych w Judei (Dz 11, 27-30).

Razem ze św. Pawłem Barnaba głosił wiarę na Cyprze i Azji Mniejszej (Dz 13, 13-14). Wzięli potem udziale w pierwszym soborze w Jerozolimie (Dz 15, 1-29). Po powrocie do Antiochii rozdzielili się. Św. Barnaba chciał bowiem, aby jego stryjeczny brat Jan Marek towarzyszył im w ich drugiej podróży misyjnej, zaś św. Paweł nie sprzeciwiał się temu. Św. Barnaba z Janem Markiem pojechał na Cypr (Dz 15, 30-40).

Nic pewnego nie wiemy o późniejszym życiu św. Barnaby, poza tym, że był znany Koryntianom (1 Kor 9, 6). Tradycja podaje, że zginął na Cyprze, prawdopodobnie ukamienowany.

Modlitwa: Boże, Ty przeznaczyłeś do nawracania pogan świętego Barnabę, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, spraw, aby Twój Kościół słowem i czynem wiernie szerzył Ewangelię Chrystusa, którą Apostoł odważnie głosił. Amen.